ΚΟΝΙΤΣΑ :Η γιορτή της Παναγιάς της Πληκαδίτισας

Η γιορτή της Παναγιάς της Πληκαδίτισας, ξεκινά από τις 15 Φεβρουαρίου με τις προετοιμασίες. Οι κάτοικοι του χωριού βοηθούν συμβάλλοντας ο καθένας με τον τρόπο του. Μετά τον εσπερινό οι γυναίκες μαζεύονται στην εκκλησία και στολίζουν την εικόνα, ενώ την ίδια στιγμή προετοιμάζεται το γεύμα της αυριανής μέρας που προσφέρεται σε όλους τους προσκυνητές μετά τέλος του εκκλησιασμού το επόμενο πρωί.Το επόμενο πρωί με το…
πρώτο φως της ημέρας η καμπάνα προσκαλεί τους κατοίκους του χωρίου, αλλά και τους προσκυνητές που επισκέπτονται το χωρίο αυτή τη μέρα για να προσκυνήσουν τη χάρη της Παναγίας, προαναγγέλλοντας την έναρξη της Λειτουργίας. Μετά το τέλος της Λειτουργίας ξεκινά ευλαβικά η πομπή από την κεντρική εκκλησία του χωριού και ακολουθώντας την εικόνα κάνοντας περιμετρικά τον κύκλο του χωριού, με μια ενδιάμεση στάση λίγο έξω από το χωριό στο παρεκκλήσι της Παναγιοπούλας στο βράχος που υπέδειξε η Παναγιά να χτιστεί εκκλησία στη χάρη της. Σημειωτέο ότι η εκκλησία διατηρείτε μέχρι και σήμερα. Η πομπή λίγο πριν καταλήξει ξανά στην εκκλησία,σταματά για μια αναμνηστική φωτογραφία.Σήμερα,συμπληρώθηκαν 104 ολόκληρα χρόνια,από την πρώτη φωτογραφία,που τραβήχτηκε τον Φλεβάρη του 1916 .

Η ιστορία της εικόνας

Η θαυματουργή εικόνα ευλογεί το χωριό από το 1770, κατά την παράδοση η εύρεση της εικόνας έγινε ως εξής:Η ιστορική διαδρομή του Πληκατίου είναι συνδυασμένη και παράλληλη με τηνπαράδοση της ευρέσεως της θαυματουργού εικόνας της Παναγίας Πληκατιώτισσας, της οποίας η ετήσια εορτή εορτάζεται πανηγυρικά και με κάθε λαμπρότητα στις 16 Φεβρουαρίου με προσέλευση και συμμετοχή όλων των γύρω χωριών και του ευρύτερου ορίζοντος της Επαρχίας μας.Η θαυματουργή εικόνα ευλογεί το χωριό από το 1770. Κατά την παράδοση η εύρεση της εικόνας έγινε ως εξής:Ποιμένες έβοσκαν τα πρόβατα τους στην θέση «Πεστιλέπη» νότια του χωρίου Ντέντσικο, ονομαζόμενο σήμερα Αετομηλίτσα, ανατολικά του οικισμού «Φετόκος» σημερινή Θεοτόκος. Η αθωότητα τους επέτρεψε να διακρίνουν μες στο σκοτάδι στο απέναντι δάσος, λαμπρό φως. Με φόβο στην αρχή υπέθεσαν ότι επρόκειτο για λημέρι κακοποιών. Το φως ήταν εκεί κάθε βράδυ στο ίδιο μέρος, ορατό μόνο τη νύχτα. Αποφάσισαν τελικά να επισκεφτούν το σημείο, πήγαν ως εκεί και δεν βρήκαν τίποτα.Το φως εξακολουθούσε να είναι εκεί λαμπρό, σταθερό και αμετακίνητο. Το ανεξήγητο φως άρχισε να απασχολεί όλο και περισσότερο τους βοσκούς. Πώς όμως θα ανακάλυπταν την προέλευση του φωτεινού σημείου;Σκέφτηκαν να θέσουν σε εφαρμογή ένα τέχνασμα:Έστησαν στο έδαφος διχάλες και στήριξαν επάνω μια γκλίτσα τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να στοχεύει ακριβώς στο μέρος που έλαμπε το φως». Το επόμενο πρωί με οδηγό την γκλίτσα να υποδεικνύει το σημείο ξεκίνησαν να βρουν την πηγή του φωτός. Ερεύνησαν το μέρος με προσοχή, κουράστηκαν γιατί το μέρος ήταν πυκνά δασωμένο. Κάτω από ένα μεγάλο κέδρο(κατά άλλους κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά)βρήκαν ολόρθη την Αγία Εικόνα της Θεοτόκου. Χαρά και αγαλλίαση πλημμύρισε τους απλοϊκούς αυτούς ανθρώπους. Πλησίασαν και με βαθειά ευλάβεια προσκύνησαν την Θεοτόκο και την μετέφεραν στον καταυλισμό τους.Αποφάσισαν να μεταφέρουν την εικόνα, το που όμως, άφησαν να το αποφασίσει η Παναγία. Έτσι φόρτωσαν την εικόνα στο κουτσό άλογο, στην μια πλευρά έβαλαν την εικόνα και στην άλλη για αντίβαρο ξύλα, μα δεν χρειάστηκε γιατί η εικόνα ισορρόπησε μόνη της και έτσι το άφησαν ελεύθερο. Το άλογο με το ιερό φορτίο πήρε το μονοπάτι για το Πληκάτι. Παρατήρησαν έκθαμβοι ότι το κουτσό άλογο δεν κούτσαινε πια, περπατούσε σταθερά. Τότε ένας συνοδός προέτρεξε και ειδοποίησε το χωριό. Οι ιερείς λαμπροφορεμένοι κρατώντας θυμιατά και όλοι οι χωριανοί με αναμμένες λαμπάδες βγήκαν στο απέναντι δάσος Παλέσι να υποδεχτούν την Κυρία Θεοτόκο και να την μεταφέρουν στο χωριό, όπου και βρίσκετε μέχρι και σήμερα.Ο ναός που τοποθετήθηκε στην αρχή η εικόνα χτίστηκε περί το 890 μ.χ. ο ναός σώζεται μέχρι σήμερα. Η εικόνα δεν έμεινε όμως εκεί …Ο ιερέας του χωριού παρατηρούσε για καιρό μια μετάθεση της εικόνας εντός του ναού. Η εικόνα μετακινούταν από το προσκυνητάρι στην είσοδο του ναού. Ο ιερέας με πολλή ευλάβεια και φόβο Θεού εσήκωνε την θαυματουργό Εικόνα και την τοποθετούσε πάλι στη θέση της. Δεν καταλάβαινε την επιθυμία της Θεοτόκου.. Μια Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία, συνέβη το εξής θαυμαστό: η Εικόνα σηκώθηκε μόνη της από το προσκυνητάρι και στάθηκε στον ώμο του ιερέα. Ο ιερέας οδηγούμενος από την εικόνα έφτασε στο μέσο του χωριού και εκεί η εικόνα κατέβηκε από τον ώμο και στάθηκε πάνω σε μια αγριοτριανταφυλλιά. Δίπλα στο σημείο υπήρχαν τα χαλάσματα ενός παλαιότερου ναού. Πιθανολογείται πως εκεί βρισκόταν η εικόνα πριν βρεθεί στο δάσος. Στο κάτω μέρος του ναού ανατολικά υπήρχε μια πηγή καθαρού νερού, η σημερινή «Μεγάλη βρύση της Παναγιάς».Στο σημείο χτίστηκε ναός το 1775 στο όνομα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου σύμφωνα με την επιθυμία της Παναγίας.Στην συνέχεια η θαυματουργή εικόνα αφού υπέδειξε τον τόπο για την ανέγερση του Ναού Της, σηκώθηκε πάλι στον ώμο του ιερέα ο οποίος άρχισε πορεία μαζί με τους πιστούς χριστιανούς .Προχώρησαν αρκετά έξω από το χωριό όπου σε μια τοποθεσία κατέβηκε και στάθηκε όρθια επάνω σε μια πέτρα η οποία υπάρχει και σήμερα. Έτσι έδωσε σημάδι ότι εδώ έπρεπε να χτιστή ναός .Πραγματικά στο σημείο αυτό χτίστηκε παρεκκλήσι προς τιμή των γενεθλίων της Θεοτόκου και ονομάζεται Παναγιοπούλα»Μετά η εικόνα μεταφέρθηκε από τον εφημέριο και τον πιστό λαό στο χωριό από όπου είχαν ξεκινήσει.Το πώς βρέθηκε η εικόνα στο ερημικό αυτό μέρος υπάρχουν οι παρακάτω εκδοχές:Παλαιότερα στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας, πιθανόν κάποιος χωριανός την μετέφερε από την παλαιά εκκλησία στα μέρη αυτά για να την διαφυλάξει.Πιθανόν στην περιοχή της Φετόκος (Θεοτόκος) υπήρχε κάποιο μοναστήρι και μετά από λεηλασία πιθανόν να σκόρπησαν οι καλόγεροι τις Εικόνες για την σωτηρία αυτών.Πιθανόν κατά την μετακίνηση των χριστιανικών πληθυσμών από το βορά προς νότο από την καταπίεση του δυνάστη Τούρκου μετέφεραν και την εικόνα μαζί με τα άλλα κειμήλια που είχαν. Κάτι μεσολάβησε όμως και αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν στην ερημιά.Ο Ναός που κτίστηκε το 1775 ήταν ρυθμού βασιλικής, κανονικών διαστάσεων, ωσάν κατακόμβη. Στα βόρεια ήταν το σχολείο και στα ΝΔ το αμελικό (ξενώνας). Είχε υψηλούς αυλότοιχους και βαρειές πόρτες στις τρεις εισόδους στον αυλόγυρο. Παντού και στον γυναικωνίτη εκοσμείτο με τοιχογραφίες άφθαστης αξίας. Η VIII Μεραρχία με πρωτοβουλία της, σε ένδειξη «ευγνωμοσύνης για την νίκη του στρατού στην μάχη του Γράμμου το 1948-1949» ,κατεδάφισε τον παλαιό Ναό και ανήγειρε «σύγχρονο», τα έτη 1951-1953, ενώ θα έπρεπε να διαφυλάξει και διασώσει αυτό το σπουδαίο θρησκευτικό μνημείο. 

πηγη:epirusgate.gr