Απόψε οι Φωνές των Ηπειρωτών θα ακουστούν για άλλη μια φορά στο Αρχοντικό Μίσιου. Βρεθήκαμε σχεδόν τυχαία στην αυλή του το Σάββατο το απόγευμα και τις απολαύσαμε (και συγκινηθήκαμε λίγο)...
Ο προορισμός ήταν άλλος. Ένα ραντεβού για ποτό με φίλους νωρίς το βράδυ, πριν νυχτώσει, να προλάβουμε την ωραία θέα στη λίμνη. Ξεκινήσαμε όμως νωρίτερα, για να δει η παρέα μας το αρχοντικό Μίσιου, που ήταν ανοιχτό με αφορμή μια εκδήλωση που πραγματοποιούταν στην αυλή του το απόγευμα του Σαββάτου. Κι ενώ αρχικά πιστέψαμε ότι θα ήμασταν περαστικοί, οι «Φωνές Ηπειρωτών» μας μαγνήτισαν και γρήγορα -χωρίς καν να το συζητήσουμε μεταξύ μας- πήραμε τις θέσεις μας στις άδειες καρέκλες που είχαν απομείνει. Μείναμε εκεί, καθηλωμένοι και μαγεμένοι για κοντά μία ώρα.
Τα πρόσωπα που υποδυόταν ο καθένας από τους νεαρούς πρωταγωνιστές οικεία πολύ. Η Αγγελική Παπάζογλου, ο Νισήμ Λεβής, ο Χατζής Πελλερέν, ο Νικόλαος Ζωσιμάς, η Ελισάβετ Καστρισόγια. Όλοι σπουδαίοι Γιαννιώτες, γαλαντόμοι, άνθρωποι της προσφοράς που αγάπησαν βαθιά τον τόπο και τον προίκισαν με το σημαντικό έργο τους και τη μεγάλη τους περιουσία. Η προσωπική ιστορία του καθενός πάνω κάτω γνωστή, αλλά μας διέφευγαν πολλές λεπτομέρειες που ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Και σίγουρα ποτέ τέτοιος πλούτος πληροφορίας δεν είχε φτάσει στ' αυτιά μας συμπυκνωμένος , αλλά και ανεκτίμητος. Δεν ήταν τόσο οι ερμηνείες που μας κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον –έντιμες και ειλικρινείς ασφαλώς- όσο τα ίδια τα πρόσωπα που παρουσιάζονταν μπρος μας και οι ιστορίες που αφηγούνταν, συνδεδεμένες με το προσωπικό βίωμα τους καθενός μας. Την ανέλπιστα ευχάριστη εμπειρία επαύξανε η μουσική που έπαιζε ένα ακορντεόν. Το παρελθόν της πόλης, η ιστορία των ανθρώπων της, η διαδρομή των ευεργετών της όλα μπλεγμένα στο παρόν και μια φωτεινή υπόσχεση για το μέλλον. Όσο βέβαια δεν ξεχνάμε εκείνους που άφησαν μεγάλη παρακαταθήκη στον τόπο και σεβόμαστε την επιθυμία τους αυτός να πάει μπροστά και να προκόψει…
Είναι μια ωραία εκδήλωση οι «Φωνές Ηπειρωτών», που επαναλαμβάνεται απόψε στον ίδιο χώρο με είσοδο ελεύθερη. Και είναι εξαιρετική η δουλειά που έχει κάνει με το κείμενο και τη σκηνοθεσία ο Παναγιώτης Γεωργούλας, προϊόν σίγουρα ενδελεχούς έρευνας και βαθιάς αγάπης για την πόλη και τους ανθρώπους της –παλιούς και νέους. Να πάτε. Κερδισμένοι (αν όχι ευεργετημένοι) θα βγείτε.
πηγη: www.agon.gr