Η ενδομητρίωση είναι μια χρόνια επώδυνη κατάσταση με φλεγμονώδη χαρακτηριστικά , στην οποία ο ιστός που βρίσκεται στο εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας που ονομάζεται ενδομήτριο, αναπτύσσεται έξω από αυτή. Φαίνεται πως 1 στις 10 γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας (15-45 ετών) διαγιγνώσκονται με ενδομητρίωση.
Εμφανίζεται κυρίως στις ωοθήκες, τις σάλπιγγες και το περιτόναιο. Επίσης, μπορεί να επεκταθεί σε άλλα όργανα, όπως στο ορθό και σιγμοειδές (90% των περιπτώσεων εντέρου), την ουροδόχο κύστη ή και εξωπυελικά όπως στο διάφραγμα. 'Έχουν αναπτυχθεί θεωρίες για την αιτία της ενδομητρίωσης, δυστυχώς χωρίς κάποια σαφή απάντηση με τη θεωρία της παλίνδρομης εμμηνορυσίας να είναι η πλέον γνωστή. Φαίνεται πλέον ότι υπάρχει και κληρονομική προδιάθεση.
Τα συμπτώματα
Κάποια από τα συμπτώματα που παρουσιάζονται είναι
- Πόνος κατά την έμμηνο ρύση εντονότεροι από το σύνηθες
- Πόνος κατά την επαφή
- Πόνος κατά την ούρηση
- Πόνος κατά την αφόδευση
- Διαταραχές της εμμήνου ρύσεως
- Πόνος χρόνιος στην περιοχή της πυέλου
- Πόνος στην οσφυϊκή χώρα
Η ενδομητρίωση είναι συχνή αιτία υπογονιμότητας. Το 50% των γυναικών που πάσχουν από ενδομητρίωση έχουν δυσκολίες σε θέματα αναπαραγωγής, λόγω κυρίως των συμφύσεων που δημιουργούνται στις σάλπιγγες και τις ωοθήκες, αλλά και του φλεγμονώδους φορτίου που φέρει ο οργανισμός. Ωστόσο, φαίνεται ότι η χειρουργική αντιμετώπιση της ενδομητρίωσης από εξειδικευμένους χειρουργούς αυξάνει τα ποσοστά επιτυχίας μια κύησης φυσικής σύλληψης ή εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Αν ο θεράπων ιατρός υποπτεύεται παρουσία ενδομητρίωσης τότε θα πρέπει να πάρει ένα πλήρες ιστορικό, να γίνει γυναικολογική εξέταση και ενδοκολπικός υπέρηχος. Η Μαγνητική Τομογραφία πυέλου δίνει τις περισσότερες φορές πολλές και χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τη νόσο η τελική διάγνωση όμως γίνεται μόνο με ελάχιστα επεμβατική χειρουργική (λαπαροσκοπική και ρομποτική χειρουργική).
Η θεραπεία
Η θεραπεία περιλαμβάνει την αναλγητική αγωγή (παυσίπονα) για την αντιμετώπιση του πόνου και ορμονικά σκευάσματα. Η ορμονοθεραπεία έχει ως στόχο την μείωση παραγωγής οιστρογόνων από τις ωοθήκες, ενώ παυσίπονα για την μείωση των συμπτωμάτων βελτιώνουν προσωρινά μόνο την κατάσταση.
Η θεραπεία της ενδομητρίωσης πρέπει να εξατομικεύεται ανάλογα με τις προτεραιότητες της ασθενούς και να συνυπολογίζεται ο πυελικός πόνος και η επιθυμία ή μη για τεκνοποίηση. Είναι θεμελιώδες να ενημερώνεται σωστά και να κατανοεί ότι η νόσος, οι σοκολατοειδείς κύστες ωοθηκών που πιθανώς φέρει(λέγονται έτσι λόγω της εμφάνισης που έχει η ενδομητρίωση) δεν εξαφανίζονται ποτέ από μόνες τους, όπως συμβαίνει με λειτουργικές κύστες ωοθηκών. Η χειρουργική αντιμετώπιση που διενεργείται μόνο με ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές (λαπαροσκοπική-ρομποτική χειρουργική) αποτελεί το gold-standard για την εξαίρεση των βλαβών και τη βελτίωση της κλινικής κατάστασης της ασθενούς. Όπως αναφέραμε, φαίνεται ότι επιδρά θετικά και σε μελλοντική αυτόματη σύλληψη, αλλά και σε υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Πρόκειται για μία νόσο με υψηλά ποσοστά υποτροπής και η εξαίρεση της, που αποτελεί ένα από τα δυσκολότερα χειρουργεία, είναι σημαντικό να πραγματοποιείται αποκλειστικά από εξειδικευμένους ιατρούς.
Είναι μια πάθηση που χαρακτηρίζεται από καθυστέρηση στη διάγνωσή της, με μέσο όρο περίπου έξι με οχτώ χρόνια, από την έναρξη των συμπτωμάτων, ως την κατάλληλη θεραπεία. Είναι πολύ σημαντικό ο εκάστοτε ειδικός να είναι κατάλληλα καταρτισμένος και εξειδικευμένος, ώστε να μπορεί να αναγνωρίσει τα συμπτώματα γρηγορότερα και να τα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Γράφει ο Νίκος Μαχαιριώτης, Μαιευτήρας-Γυναικολόγος
Ειδικός Ενδομητρίωσης & Ελάχιστα Επεμβατικής Χειρουργικής
https://mk-care.gr/
πηγη: capital.gr